#Στο χείλος της αβύσσου

[justforbooks]

Όταν, το 1931, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα Φάμπιαν του Erich Kästner , η εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα Volkischer Beobachter έσπευσε να το χαρακτηρίσει «εκδοτικό σκουπίδι». Ο κριτικός που υπέγραφε το κείμενο ήταν, φυσικά, ανώνυμος και ο χαρακτηρισμός αποτέλεσε, και αποτελεί μέχρι σήμερα, τίτλο τιμής. Άλλωστε, λίγους μόλις μήνες αργότερα, το βιβλίο είχε πουλήσει πάνω από 30.000 αντίτυπα, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Κι όμως, το αριστούργημα του Kästner δεν ευτύχησε να παρουσιαστεί στους αναγνώστες, όπως ακριβώς το έγραψε και το παρέδωσε ο ίδιος ο δημιουργός του. Ο επιμελητής και ο εκδότης προχώρησαν σε μια σειρά αλλαγών. Κι ένα ολόκληρο κεφάλαιο λογοκρίθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, για να κυκλοφορήσει το βιβλίο για πρώτη φορά πλήρες και χωρίς περικοπές. Η ανά χείρας έκδοση περιλαμβάνει την αρχική μορφή και τον αρχικό τίτλο του μυθιστορήματος, ενώ στο Παράρτημα οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν λεπτομερώς την περιπέτεια του βιβλίου. Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Γιάκομπ Φάμπιαν, άνεργου διδάκτορα της φιλολογίας, ο οποίος, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, εξερευνά τον βερολινέζικο κόσμο της νύχτας. Γύρω του ακμάζουν τα πορνεία, τα ατελιέ των καλλιτεχνών και τα παράνομα καμπαρέ, η ανεργία μαστίζει την κοινωνία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν σε βίαιες συγκρούσεις. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει, η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοί της ζουν, ερωτεύονται, πολιτικοποιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, βιώνουν την πνευματική τους παρακμή και βυθίζονται στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το μέλλον δεν υπόσχεται τ��ποτα. Και, μέσα στη γενικευμένη ανηθικότητα, ο ήρωας του έργου παλεύει να επιβιώσει, παραμένοντας ένας ηθικός άνθρωπος. Ο Kästner, ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς, με εντυπωσιακή γλωσσική μαεστρία, προσφέρει στους αναγνώστες ένα εξαιρετικά απολαυστικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα προφητική μαρτυρία για την Ευρώπη του Μεσοπολέμου και την εποχή πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. * * * Ο διάσημος κριτικός λογοτεχνίας Μαρσέλ Ράιχ-Ρανίτσκι έγραψε το 1974 για τον Kästner, στη Frankfurter Allgemeine Zeitung: «Έγινε γρήγορα διάσημος και, είτε έγραφε πρόζα είτε στίχους, εκφραζόταν απλά. Γι’ αυτό οι κριτικοί φοβούνταν πως ήταν απλός και ασήμαντος. Ό,τι είχε να πει, ήταν πάντα εντελώς σαφές. Γι’ αυτό του αρνούνταν το βάθος. Ήταν αστείος. Γι’ αυτό δεν τον πήραν ποτέ πολύ στα σοβαρά. Είχε χάρη και γοητεία. Γι’ αυτό τον θεωρούσαν αναξιόπιστο. Ήταν πολύ επιτυχημένος, όπως ο Τουχόλσκι και ο Φάλαντα, ένας κλασικός λαϊκός συγγραφέας. Γι’ αυτό τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία. Αλλά ο Erich Kästner, αυτός ο Βερολινέζος από τη Δρέσδη, που ζει πια σχεδόν τριάντα χρόνια στο Μόναχο, είναι φτιαγμένος από την πάστα του Λέσινγκ και του Λίχτενμπεργκ, του Χάινε και του Φοντάνε». * * * Ο Erich Kästner γεννήθηκε το 1899 στη Δρέσδη και πέθανε το 1974 στο Μόναχο. Πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, επιστρέφοντας από το μέτωπο, σπούδασε φιλολογία και ιστορία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην αριστερή εφημερίδα Neue Leipziger Zeitung και ως κριτικός σε διάφορα έντυπα. Τα περισσότερα έργα του απαγορεύτηκαν από τους ναζί, και μάλιστα υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της καύσης των βιβλίων του. Συνελήφθη δύο φορές από την Γκεστάπο, διεγράφη από τον Σύλλογο Συγγραφέων του Ράιχ και κατόρθωσε να δημοσιεύσει μόνο ανώδυνα κείμενα, είτε χρησιμοποιώντας το όνομα συναδέλφων του είτε εκδίδοντας τα βιβλία του στον οίκο Atrium της Ζυρίχης, που ιδρύθηκε από τον Εβραίο εκδότη Kurt Maschler. Με ειδική άδεια, έγραψε, πάντα με ψευδώνυμο, και ορισμένα σενάρια για τον κινηματογράφο. Τον Ιανουάριο του 1943 του επιβλήθηκε καθολική απαγόρευση δημοσίευσης των έργων του. Με τα ποιήματά του, ο Kästner συνεχί��ει τη σατιρική παράδοση του Χάινε. Επιλέγει ως στόχους του την κοινωνική υποκρισία, την οικογένεια, το κράτος, τον στρατό, από τη σκοπιά ενός ηθικολόγου πιστού στις αξίες του ουμανισμού και στην κληρονομιά του Διαφωτισμού. Τα παιδικά βιβλία του (Ο Έμιλ και οι ντετέκτιβ, Η τάξη που πετάει) σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Κορυφαίο έργο του θεωρείται το Φάμπιαν, η ιστορία ενός ηθικολόγου, που πλέον επανεκδίδεται διεθνώς, στην πλήρη μορφή του, με τον αρχικό του τίτλο: Στο χείλος της αβύσσου. Από το 1951 έως το 1962, ο Erich Kästner διετέλεσε πρόεδρος του PEN Club Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Georg Büchner και με το Βραβείο Λογοτεχνίας της πόλης του Μονάχου.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[cinnamonsparkbooks]

Erich Kastner | Στο χείλος της αβύσσου: Η πλήρης έκδοση του Φάμπιαν

[zairacat]

Έλα να πάμε στα καμένα,

στον Υμηττό και στην Αυλώνα,

πουλιά και πεύκα συλλογίσου

ενός καμένου παραδείσου,

δέντρα που ήτανε φαντάσου

και στη σκιά τους ξεκουράσου.

Έλα και πάρε με μαζί σου

στην κυριακάτικη εκδρομή σου,

βγάλε με στο χλωρό κορμί σου,

στις εκβολές του παραδείσου.

Έλα να πάμε στα καμένα,

δεν μας χωράει πια το σπίτι,

έρχονται δύσ��ολες ημέρες

μουτζουρωμένες σαν Δευτέρες,

έρχονται φλόγες απ’ τα δάση

και μια φωτιά να μας δικάσει,

μέσα στο πύρινό της χνώτο,

από τον έσχατο ως τον πρώτο.

Έλα να βγούμε από το σπίτι

ξανά σε δρόμους και πλατείες,

πάρε και τα παιδιά μαζί σου

εδώ, στο χείλος της αβύσσου,

και άφησε μόνη στο τραπέζι

την τηλεόραση να παίζει,

να δείχνει έγχρωμο τον πόνο

δίπλα σε ένα φιλέτο τόνο,

να δείχνει φονικά και φλόγες,

τσόντες, πολιτικούς και ρώγες,

ενώ εμείς θα έχουμε φτάσει

στο σταυροδρόμι του εξήντα,

με τα παιδάκια μας στον ώμο,

για να μας δείχνουνε τον δρόμο.

Μιχάλης Γκανάς, Τα καμένα

[xamenotalento]

Ένα ακόμα σκοτεινότερο αίνιγμα

Έχω παλέψει με τον θάνατο. Είναι ο λιγότερο συναρπαστικός αγώνας που μπορείτε να φανταστείτε. Τον δίνεις μέσα σε μιαν ασύλληπτη γκρίζα ατμόσφαιρα, δίχως να έχεις έδαφος να πατάς κάτω από τα πόδια σου, τίποτα ολόγυρά σου να πιαστείς, δίχως θεατές, δίχως ιαχές, δίχως δόξα, δίχως το μεγάλο πάθος της νίκης, δίχως τον μεγάλο φόβο της ήττας, σ’ ένα άρρωστο περιβάλλον χλιαρού σκεπτικισμού, δίχως μεγάλη πεποίθηση στη δύναμή σου, και έχοντας ακόμα λιγότερη γι’αυτήν του αντιπάλου σου. Αν είναι αυτή η μορφή της έσχατης στιγμής, της ύστατης σοφίας, τότε, φίλοι μου, η ζωή είναι ένα ακόμα σκοτεινότερο αίνιγμα, απ’ όσο νομίζουν αρκετοί από μας. Βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από την τελευταία ευκαιρία να εκφέρω μία γνώμη και κατάλαβα, με φοβερή ντροπή, ότι ίσως δεν είχα τίποτα να πω! Για τούτο, λέω, ήταν ξεχωριστός άντρας ο Κουρτς. Είχε στην τελευταία του πνοή κάτι να πει. Όταν έφτασα κι εγώ κάποτε στην άκρη, κατάλαβα καλύτερα το μήνυμα του βλέμματός του. Του βλέμματος εκείνου που ήταν εξασθενημένο ώστε να μην μπορεί να διακρίνει τη φλόγα του κεριού μου, αλλά, την ίδια στιγμή, τόσο ευρύ ώστε να μπορεί να αγκαλιά��ει το σύμπαν ολόκληρο, και τόσο δυνατό ώστε να μπορεί να διαπεράσει όλες τις καρδιές που χτυπούν μέσα στο σκότος. Ο Κουρτς έβγαλε το συμπέρασμά του…έκρινε…”Η Φρίκη! Η Φρίκη!” Ναι, ήταν ξεχωριστός άντρας! Αυτό που είπε πριν πεθάνει ήταν η έκφραση κάποιας πίστης! Είχε ευθύτητα, εντιμότητα, πεποίθηση…είχε μια παλλόμενη χροιά εξέγερσης καθώς ψιθύριζε την ετυμηγορία του για τον κόσμο και την ψυχή του, είχε το τρομερό πρόσωπο κάποιου που αντικρίζει αστραπιαία μιαν αλήθεια τρομερή, είχε το αλλόκοτο αμάλγαμα πόθου και μίσους …Δεν είναι η δική μου στιγμή κοντά στο θάνατο-ένα όραμα γκρίζο, χωρίς μορφή, γεμάτο απερίσκεπτη περιφρόνηση για τη ματαιότητα και το εφήμερο των πραγμάτων, ακόμα και του πόνου-που θυμ��μαι καλύτερα, όχι! Όχι! Είναι η δική του στιγμή, του Κουρτς, μπροστά στο θάνατο που φαίνεται να έχω ζήσει πιο έντονα. Στ’αλήθεια με εκείνο το τελευταίο του βήμα, ο Κουρτς προχώρησε πέρα από το χείλος της αβύσσου, ενώ εγώ οπισθοχώρησα, τράβηξα πίσω το διστακτικό μου πόδι. Και ίσως εδώ να έγκειται όλη η διαφορά μας! Ίσως όλη η σοφία, όλη η αλήθεια και η ειλικρίνεια να βρίσκονται συμπιεσμένες μέσα σ’ εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή του χρόνου  που πρόκειται να διαβούμε το κατώφλι της ανυπαρξίας και του αοράτου! Μου αρέσει να ελπίζω πως το συμπέρασμά μου για τη ζωή, η τελευταία μου λέξη, δεν θα είναι μια λέξη αλόγιστης περιφρόνησης. Καλύτερα η κραυγή του, καλύτερα! Ήταν μια απόφανση, μια ετυμηγορία, μια ηθική νίκη, πληρωμένη βέβαια με αναρίθμητες ήττες, απαίσιους τρόμους, ανείπωτες ικανοποιήσεις. Αλλά παρ’ όλα αυτά, μια Νίκη! Τζόζεφ Κόνραντ, Η καρδιά του σκότους, Εκδόσεις Ερατώ, Μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη.

[patsavoura]

Έλα να πάμε στα καμένα , στον Υμηττό και στην Αυλώνα, πουλιά και πεύκα συλλογίσου ενός καμένου παραδείσου, δέντρα που ήτανε φαντάσου και στη σκιά τους ξεκουράσου .

Ελα και πάρε με μαζί σου στην κυριακάτικη εκδρομή σου , βγάλε με στο χλωρό κορμί σου , στις εκβολές του παραδείσου .

Έλα να πάμε στα καμένα , δεν μας χωράει πια το σπίτι , έρχονται δύσκολες ημέρες μουτζουρωμένες σαν Δευτέρες, έρχονται φλόγες απ’τα δάση και μια φωτιά να μας δικάσει, μέσα στο πύρινό της χνότο, από τον έσχατο ως τον πρώτο .

Έλα να βγούμε από το σπίτι ξανά σε δρόμους και πλατείες , πάρε και τα παιδιά μαζί σου εδώ, στο χείλος της αβύσσου , και άφησε μόνη στο τραπέζι την τηλεόραση να παίζει , να δείχνει έγχρωμο τον πόνο δίπλα σε ένα φιλέτο τόνο , να δείχνει φονικά και φλόγες , τσόντες , πολιτικούς και ρώγες , ενώ εμείς θα έχουμε φτάσει στο σταυροδρόμι του εξήντα , με τα παιδάκια μας στον ώμο , για να μας δείχνουνε τον δρόμο .

[astratv]

Στο χείλος της αβύσσου το Αφγανιστάν

Στο χείλος της αβύσσου το Αφγανιστάν

Δύσκολα και μονότονα κυλούν πλέον οι μέρες για την Σαμίρα Σαφαρί. Μέχρι πριν από λίγους μήνες η φιλόδοξη δημοσιογράφος, μαζί με τον εικονολήπτη της, έτρεχε και δεν προλάβαινε να παίρνει συνεντεύξεις και να μεταδίδει ρεπορτάζ από μία χώρα σε αναβρασμό. Πολλές φορές η δημοσιογραφική έρευνα την οδηγούσε στις αιματηρές επιθέσεις που γίνονταν στην πρωτεύουσα Καμπούλ. Δεν έλειπαν όμως και τα ευχάριστα…

[atsoukalidis]

«Ιδού εγώ λοιπόν, γαλήνιος στο χείλος της αβύσσου, φτωχός, θνητός και δύσμοιρος μα άτρωτος στον πόνο σαν Θεός.»

[penintaoxto]

Kodak 400TX (35mm) film / Nikon F100 / shot 

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου 

έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης 

ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης 

προσκυνητής στους άγιους τόπους της σιωπής σου / Διαφανα Κρινα 

[justforbooks]

Το μυθιστόρημα του Γερμανού συγγραφέα Έριχ Κέστνερ «Στο χείλος της αβύσσου» αποτελεί μία κλασική περίπτωση βιβλίου, που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λογοκρίθηκε, και φυσικά απαγορεύτηκε, όχι τόσο για τις πολιτικές του αναφορές, αλλά κυρίως για το έντονο σεξουαλικό στοιχείο που διατρέχει συνολικά το βιβλίο, με αποκορύφωμα τις άκρως ρεαλιστικές σκηνές λεσβιακού σεξ.

Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1982 από τις Εκδόσεις Οδυσσέας με τον τίτλο «Φάμπιαν, η ιστορία ενός ηθικολόγου», σε μετάφραση της Βιβής Μανωλοπούλου. Σήμερα, κυκλοφορεί από τις πολύ αξιόλογες εκδόσεις Πόλις, σε μία εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση που περιλαμβάνει μία πληθώρα παραρτημάτων και επιμέτρων, που φωτίζουν με τρόπο διεισδυτικό τόσο το χρονικό που σχετίζεται με την κυκλοφορία του βιβλίου, όσο και τον κεντρικό μυθιστορηματικό χαρακτήρα, που έπλασε ο Κέστνερ. Η μετάφραση ανήκει στην Άντζη Σαλταμπάση.

Από την πρώτη κιόλας σελίδας του έργου, ο συγγραφέας μας συστήνει τον πρωταγωνιστή του, τον Φάμπιαν. Έναν ευφυή, ταλαντούχο, με  ευφάνταστες ιδέες νεαρό, ο οποίος είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας, αν και το τελευταίο διάστημα εργάζεται σε μία διαφημιστική εταιρεία, και αμείβεται με ψίχουλα. Ο Φάμπιαν αποτελεί παιδί μιας φτωχής οικογένειας, που αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης, όπως και ο ίδιος, ο οποίος ζει στο Βερολίνο, και νοικιάζει ένα δωμάτιο, που βρίσκεται σε άθλια κατάσταση.

Ο Φάμπιαν είναι ένας νεαρός, που παρότι δεν δείχνει ιδιαίτερη δίψα για ζωή, τον βλέπουμε ωστόσο να κυκλοφορεί τα βράδια, να συχνάζει σε μέρη αμφιβόλου ηθικής, και να μπλέκει σε ευτράπελες κυρίως περιπέτειες. Σύντροφος του σε όλα αυτά, ο αγαπημένος του φίλος, ο Λαμπούντε. Ένας νεαρός φιλόλογος με λαμπρή ακαδημαϊκή πορεία και γνώσεις, γόνος μίας πλούσιας οικογένειας, που ασχολείται έντονα με το πολιτικό κομμάτι, μιας και αποτελεί μέλος μιας κομματικής ομάδας. Ο Φάμπιαν και ο Λαμπούντε επιδίδονται σε συζητήσεις φιλοσοφικού περιεχομένου, εξερευνούν το Βερολίνο τη νύχτα, και επισκέπτονται κυρίως καταγώγια.

Παρακολουθώντας τις περιπέτειες των δύο ηρώων, ειδικότερα αυτές του Φάμπιαν, ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της παρακμής της βερολινέζικης κοινωνίας, της σήψης του ήθους και γενικότερα των υψηλών αξιών, με τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση να κυριαρχούν. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ζώο, οι πρωτόγονες ανάγκες δεσπόζουν και καθοδηγούν τα βήματα του. Γίνεται εγωιστής και τυχοδιώκτης, προσπαθώντας να ξεφύγει από την οικονομική δυσχέρεια και προσπαθεί να ανέλθει κοινωνικά, χρησιμοποιώντας κάθε αθέμιτο μέσο. Σαφώς, ο συγγραφέας όπως άλλωστε αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο, στα παραρτήματα και τα επίμετρα, δεν αναπαριστά επακριβώς  την εποχή της δεκαετίας του ’30, αλλά προσπαθεί να ρίξει φως στην εποχή μέσα από μία υπερβολική θέαση της καθημερινότητας.

Έτσι, λοιπόν, ο Έριχ Κέστνερ δημιουργεί ένα ανάλαφρο εκ πρώτης όψεως μυθιστορηματικό έργο, που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της εποχής του, χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικά τη σάτιρα, το χιούμορ, και τη λεπτή ειρωνεία, προκαλώντας αρκετά συχνά το πηγαίο γέλιο του αναγνώστη. Στην πραγματικότητα ωστόσο, πίσω απ’ όλη αυτή την φαινομενική ελαφρότητα που διακρίνει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο, κρύβεται μία καλά καμουφλαρισμένη θλίψη, γιατί μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει εκείνη η κοινωνική παθογένεια, που χαρακτήριζε την Γερμανία την δεκαετία του ΄30, σε όποιον αναγνώστη αναλογιστεί τις δυσχέρειες που αντιμετώπιζαν οι Γερμανοί πολίτες, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Δυσχέρειες, που διαφαίνεται ξεκάθαρα πως αποτέλεσαν το αίτιο για την ευκολότερη άνοδο του Ναζισμού, με τα ολέθρια στη συνέχεια αποτελέσματα.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, είναι ότι η γάργαρη και οξυδερκής γραφή του Κέστνερ, σε συνδυασμό με την ιλαρή ατμόσφαιρα, καθώς τον γλαφυρό τρόπο με τον οποίο περιέγραφε τις ευτράπελες περιπέτειες του Φάμπιαν, που διέπονταν από μία γερή δόση υπερβολής, μου έφερε στη μνήμη αναγνώσματα όπως το «�� Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και το «Η ανταρσία των αγγέλων» του Ανατόλ Φρανς, την ανάγνωση των οποίων είχα απολαύσει στο παρελθόν.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις σελίδες του παρόντος βιβλίου εμφανίζει το ιδεολογικό δίπολο που δημιουργείται μεταξύ των δύο προσώπων του έργου, του Φάμπιαν και του Λαμπούντε, που παρότι είναι αγαπημένοι φίλοι, έχουν εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία, για το πως τελικά μπορεί να πυροδοτηθεί μία ουσιαστική αλλαγή μες στα πλαίσια της κοινωνίας. Από την μία πλευρά, ο Φάμπιαν πίστευε πως πρώτα πρέπει να κάθε άνθρωπος να οδηγηθεί σε ριζικές ατομικές αλλαγές, και από την άλλη ο Λαμπούντε υποστήριζε ότι για να πυροδοτηθεί μία ατομική αλλαγή, πρέπει πρώτα να υπάρξει μία μαζική, σχεδιασμένη, και εστιασμένη ταυτόχρονα αλλαγή, ως αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης μίας μερίδας πολιτών.

Ολοκληρώνοντας, διαβάζοντας αυτό το μυθιστόρημα, νομίζω πως κανείς δεν θα ξεχάσει τον βασικό πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Φάμπιαν, έναν πραγματικά ηθικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που προτιμούσε να παρατηρεί και να καταγράφει τη ζωή, παρά να ενεργεί και ουσιαστικά να ζει, έναν άνθρωπο αρκετά ευαίσθητο, που αποστρέφονταν καθετί ανήθικο, σκληρό και σκοτεινό, έναν άνθρωπο που εμφάνιζε αδυναμία προσαρμογής και εναρμόνισης με την ροή που ακολουθούσε η κοινωνία της εποχής, δυνατότητες που θα συνέδραμαν στο να καταφέρει να επιβιώσει μέσα στη διαβρωμένη κοινωνία στην οποία είχε την ατυχία να ζει, γεγονός που καταδεικνύεται περίτρανα από το άδοξο τέλος του βιβλίου. Δεν ξέρω αν ταυτιστείτε με τον Φάμπιαν, μιας και για τον συγγραφέα αποτελούσε παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά σίγουρα θα τον συμπαθήσετε, θα τον συμπονέσετε και θα λυπηθείτε με τις προδοσίες επαγγελματικές και προσωπικές, που θα βιώσει μέσα στις σελίδες αυτού του έργου.

Το βιβλίο «Στο χείλος της αβύσσου» δικαίως θεωρείται ένα αριστουργηματικό μυθιστορηματικό έργο, κι αυτό γιατί καταφέρνει μέσα απ’ την ανάλαφρη πνοή και το απέραντο χιούμορ που το διατρέχει σε κάθε σελίδα, να αφυπνίσει τη συνείδηση κάθε αναγνώστη που θα επιλέξει να το διαβάσει.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[cinnamonsparkbooks]

«Το προλεταριάτο είναι κι αυτό μια ομάδα συμφερόντων», είπε ο Φάμπιαν, «η μεγαλύτερη ομάδα συμφερόντων. Έχετε καθήκον να διεκδικείτε τα δικαιώματά σας. Κι εγώ μαζί σας είμαι. Έχουμε τον ίδιο εχθρό, αφού αγαπώ τη δικαιοσύνη. Είμαι φίλος σας, κι ας μη σας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλά, κύριε μου, ακόμα κι όταν έρθετε εσείς στην εξουσία, τα ανθρώπινα ιδεώδη θα συνεχίσουν να θρηνούν, κρυμμένα στη γωνιά τους. Δεν είμαστε καλοί και έξυπνοι, απλώς και μόνο επειδή είμαστε φτωχοί».

Erich Kastner, Στο χείλος της αβύσσου

[spoilersgr]

της Sylvie Kauffmann (*)Η πανδημία και οι αβεβαιότητές της στοιχειώνουν πάλι την Ευρώπη. Αυτή η θλιβερή εντύπωση του déjà-vu, πάντως, δεν πρέπει να κρύβει ένα νέο στοιχείο: Η Ευρώπη που αντιμετωπίζει σήμερα τον ιό είναι πολύ διαφορετική από την Ευρώπη πριν από έξι μήνες.Πράγματι, στις αρχές Μαρτίου η Ευρώπη βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου, όπως είχε πει η πρόεδρος της Κομισιό�� Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Τα θεμέλια της Ενωσης, η ενιαία αγορά και η συνθήκη Σένγκεν, δεν είχαν μπορέσει να αντισταθούν στην εισβολή της Covid-19. Η απουσία κοινοτικών οργάνων για την υγεία επέτρεπε ένα καταστροφικό ο καθένας για τον εαυτό του. Η οικονομική καταστροφή που προδιαγραφόταν στις πιο πληγείσες χώρες απειλούσε να παρασύρει όλο τον κόσμο.Παραδόξως, αντί να αποτελέσει αποσταθεροποιητικό παράγοντα, η πανδημία είχε καταλυτικές συνέπειες. Το φιλόδοξο σχέδιο ανάκαμψης της ΕΕ που βασίστηκε σε μια γαλλογερμανική πρωτοβουλία αναθέρμανε και το ευρωπαϊκό σχέδιο, τροφοδοτώντας το με μια ισχυρή δόση αλληλεγγύης.Η υγεία αποτελεί σήμερα έναν από τους τομείς όπου η συνεργασία θεωρείται υψηλής προτεραιότητας. Και η ΕΕ υιοθέτησε μια στρατηγική για τον εφοδιασμό όλων των κρατών-μελών με το εμβόλιο. Αν τα αντανακλαστικά των συνόρων δεν έχουν εξαφανιστεί, μόνο η Ουγγαρία εμφανίζεται διατεθειμένη να τα κλείσει ξανά απέναντι στην έξαρση της επιδημίας.Αν όμως η ΕΕ είναι καλύτερα εξοπλισμένη στο εσωτερικό της για να αντιμετωπίσει μια έξαρση της Covid-19, δεν συμβαίνει το ίδιο με το εξωτερικό της, όπου η κατάσταση επιδεινώνεται.Στον Νότο, η Λιβύη, το Σαχέλ, η Συρία, ο Λίβανος, και φυσικά η ανατολική Μεσόγειος όπου μια διεκδικητική Τουρκία ανεβάζει συνεχώς την ένταση. Στα ανατολικά και στα βόρεια, οι διαδηλώσεις στη Λευκορωσία περιπλέκουν τις σχέσεις με τη Ρωσία, σε μια στιγμή που το ουκρανικό πρόβλημα δεν έχει διευθετηθεί. Η δηλητηρίαση του Ναβάλνι υπενθύμισε με τι καθεστώς έχει να κάνει η Ευρώπη. Στα δυτικά, ο πονοκέφαλος του Brexit φτάνει την τελική του φάση.Πιο δυτικά, ο πρόεδρος Τραμπ έχει παρεκκλίνει τόσο πολύ, που η Ευρώπη μετράει τις μέρες μέχρι τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου ελπίζοντας ότι θα υπάρξει αλλαγή. Το τοπίο δεν θα ήταν πλήρες αν δεν συμπληρωνόταν με τη σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας.Μπορεί κανείς να κάνει όνειρα, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τη γεωγραφία. Και από αυτή τη γεωγραφία εξαρτάται η ασφάλεια της ΕΕ, που παραδόξως μοιάζει σχετικά με νησίδα σταθερότητας.Η Ευρώπη αντιμετωπίζει αυτή τη νέα δεκαετία με μεγαλύτερη πίστη στην ένωσή της και λιγότερη πίστη στους άλλους, σημειώνει ο αμερικανός αναλυτής Μαξ Μπέργκμαν στο Foreign Affairs. Το ερώτημα είναι λοιπόν αν μπορεί η ΕΕ να δείξει στο εξωτερικό την ίδια αυστηρότητα που δείχνει στο εσωτερικό.Με άλλα λόγια, μετά τη στιγμή Χάμιλτον που έζησε η Ευρώπη με το σχέδιο ανάκαμψης, μπορεί τώρα να ζήσει μια στιγμή Γουίλσον, από το όνομα του αμερικανού προέδρου που έκανε τις ΗΠΑ διεθνή παίκτη;Το Παρίσι, ιδιαίτερα υπό την ώθηση του Εμανουέλ Μακρόν, ονειρεύεται να παίξει έναν τέτοιο ρόλο – αλλά ως τώρα ήταν μόνο. Η δοκιμασία της Covid-19 και οι ευρωπαϊκές αδυναμίες που ανέδειξε φέρνουν στην επιφάνεια την ανάγκη μιας κυρίαρχης Ευρώπης.Αυτή είναι η λέξη-κλειδί της εποχής: ευρωπαϊκή κυριαρχία, στο υγειονομικό, τεχνολογικό, ψηφιακό και οικονομικό πεδίο. Ακόμη και οι Γερμανοί τη χρησιμοποιούν, κι είναι ένα καλό σημάδι. Μια από τις συνέπειες της κρίσης που προκάλεσε η πανδημία είναι ότι πήρε και πάλι μπρος ο γαλλογερμανικός άξονας.Δύο πράγματα είναι απαραίτητα τώρα για να αναλάβει η ΕΕ μια πραγματικότητα ισχύος, όπως είπε ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν: Η ενότητα και τα μέσα. Το γαλλογερμανικό δίδυμο μπορεί να εξασφαλίσει το πρώτο. Οσο για τα μέσα, σε έναν κόσμο σαρκοφάγων δεν μπορείς να είσαι χορτοφάγος, είπε ο υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων Κλεμάν Μπον. Το καταλάβαμε, πρέπει να τρώμε κρέας.(*) Η Σιλβί Κοφμάν είναι αρθρογράφος της Monde(Πηγή: Le Monde)

[mykonosislandworld]

Coronavirus Pandemic: Der Spiegel - Μικροπρεπής και δειλή η άρνηση του Βερολίνου για ευρωομόλογα

«Μη-αλληλέγγυα, μικρόψυχη και δειλή» χαρακτηρίζει την άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης στο αίτημα για έκδοση ευρωομολόγων προκειμένου να ξεπεραστούν οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού, το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel»...... Στο κεντρικό άρθρο της σημερινής του έκδοσης, το περιοδικό υπενθυμίζει την δήλωση της Καγκελαρίου 'Αγγελα Μέρκελ το 2012, κατά την διάρκεια της ευρω-κρίσης: «Όσο ζω, ευρωομόλογα δεν θα υπάρξουν» και επισημαίνει ότι κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. πολλοί από τους ηγέτες κρατών - μελών ��ισέπραξαν νέα απόρριψη της Καγκελαρίου στο αίτημά τους για έκδοση ευρωομολόγων. Ο δε υπουργός Οικονομίας Πέτερ Αλτμάιερ, είχε προηγουμένως κάνει λόγο για «συζήτηση - φάντασμα». «Είτε η ηγεσία της Γερμανίας δεν αντιλαμβάνεται αυτό που απορρίπτει τόσο επιπόλαια είτε επιλέγει να μην το αντιληφθεί, από φόβο ότι η λαϊκιστική δεξιά Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD) θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για την δική της προπαγάνδα την βοήθεια προς τους ευρωπαίους γείτονες. Ήταν άλλωστε η αντιπαράθεση για την βοήθεια προς την Ελλάδα που οδήγησε στην ίδρυση της ΑfD το 2013», υπενθυμίζει το έγκυρο γερμανικό περιοδικό. Η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ, συνεχίζει ο αρθρογράφος, αντί να εξηγήσει με ειλικρίνεια ότι σε μια τέτοια κρίση δεν υπάρχει εναλλακτική από τα ευρωομόλογα, υπονοεί ότι υπάρχει κάτι «σάπιο» σε αυτά ομόλογα. Ότι στο τέλος θα κληθούν να τα πληρώσουν οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί, επειδή οι Ιταλοί υποτίθεται ότι δεν ήταν ποτέ καλοί στην διαχείριση χρήματος. «Η Καγκελάριος έχει καταφύγει σε αυτή τη ρητορική τόσες φορές που οποιαδήποτε παραχώρηση προς τους Ιταλούς και τους Ισπανούς θα έμοιαζε με ήττα. Δεν έπρεπε να το αφήσει να φτάσει τόσο μακριά - αν όχι για άλλο λόγο, έστω από συμπόνοια και αλληλεγγύη», γράφει το περιοδικό, αναφερόμενο στην ανθρωπιστική τραγωδία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην Ιταλία και στην Ισπανία. «Και για αυτό ευθύνονται και τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τις Βρυξέλλες και όχι το γεγονός ότι ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους», τονίζει ο αρθρογράφος. Ούτε όμως η ηγεσία της Ε.Ε. ξεφεύγει από την κριτική του Spiegel: «Η Ε.Ε. βρίσκεται τώρα σε υπαρξιακή κρίση. Το να ενεργεί σαν φύλακας της δημοσιονομικής αρετής σε μια τέτοια κατάσταση είναι μικροπρεπές και κακό. Ίσως θα έπρεπε για μια στιγμή να θυμηθούμε ποιος βοήθησε να εξοφληθεί η ανοικοδόμηση της Γερμανίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», γράφει χαρακτηριστικά και εξηγεί ότι τα ευρωομόλογα είναι κοινά ομόλογα που εκδίδονται από όλα τα μέλη της Ευρωζώνης «και δεν ισοδυναμούν με μια ένωση μεταφοράς χρέους, αλλά το πλεονέκτημά τους είναι ότι θεωρούνται ασφαλής επένδυση, καθώς συμμετέχουν σε αυτά και χώρες όπως η Γερμανία, με υψηλή φερεγγυότητα, οι οποίες αναλαμβάνουν και τις υποχρεώσεις των μικρότερων. Αυτό θα καταστήσει τον δανεισμό για την Γερμανία «λίγο πιο ακριβό», αλλά αισθητά φθηνότερο για την Ιταλία, υπογραμμίζεται. Ο γερμανός αρθρογράφος προειδ��ποιεί ακόμη αν η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία πιεστούν να διαθέσουν πακέτα ενίσχυσης της οικονομίας τους, όπως αυτό που ανακοίνωσε ήδη η γερμανική κυβέρνηση, «τότε αντί για δισεκατομμύρια θα χρειαστούν τρισεκατομμύρια». «Και αν οι Ευρωπαίοι δεν δώσουν αμέσως το μήνυμα ότι συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν την κρίση, τότε θα κάνουν πάρτι οι λαϊκιστές, οι εχθροί της Ε.Ε. και τα φαντς στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Όπως όταν η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου, πόνταραν στην κατάρρευση ολόκληρης της Ευρωζώνης. Και αυτή τη φορά θα κερδίσουν», εκτιμά ο αρθρογάφος και προσθέτει ότι η Ιταλία και η Ισπανία είναι πολύ μεγάλες για να διασωθούν από τα υπάρχοντα εργαλεία, όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας με τα 410 δισεκατομμύριά του. Η γερμανική κυβέρνηση, συνεχίζει, έχει δηλώσει ότι θέλει να χαλαρώσει τους κανόνες και δείχνει προς την ΕΚΤ, λέγοντας ότι θα μπορούσε να αγοράσει τα ομόλογα που δεν θα έχουν ζήτηση. «Οι πολιτικοί της Ευρωζώνης εκμεταλλεύτηκαν την ΕΚΤ ως την τελευταία γραμμή άμυνας πριν από οκτώ χρόνια, επειδή ήταν πολύ δειλοί για να λύσουν μόνοι τα προβλήματά τους. Τελικά όμως όλες αυτές οι προτάσεις ουσιαστικά αποτελούν μια τεράστια ανάληψη ευθύνης, ακόμη και αν δεν λέγονται ευρωομόλογα», επισημαίνει το περιοδικό και τονίζει ότι θα ήταν πιο έντιμο και αποτελεσματικό να συμφωνήσουν με την πρόσφατη γαλλική πρόταση, η οποία αρέσει ακόμη και σε επιφυλακτικούς προς τα ευρωομόλογα, τα «κορονο-ομόλογα», με περιορισμένη διάρκεια και διασύνδεση με τους σκοπούς υπέρβασης της πανδημίας. «Θα έστελναν έτσι ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές, καθώς και στους πολίτες της Ευρώπης, θα αποδείκνυαν ότι δεν έχουν εγκαταλείψει ο ένας τον άλλον σε μια στιγμή μεγάλης ανάγκης και ότι η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από μια συμμαχία εγωμανών και κάτι περισσότερο από μια απλώς καλολαδωμένη αλλά ψυχρή ενιαία αγορά η οποία διαθέτει (ακόμη) ένα κοινό νόμισμα. Και επιπλέον, τα κορονο-ομόλογα θα αποτελούσαν και μια θωρακισμένη επένδυση η οποία τελικά θα έφερνε και πάλι επιτόκια - απλώς όχι για τα φαντς», καταλήγει το άρθρο, που έρχεται να προστεθεί σε μια έντονη αντιπαράθεση που εξελίσσεται πλέον και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Read the full article

[cracksregistry]

Πρακτικές παρατηρήσεις ψυχρής έκθλιψης

Ρ ω τ ά ω

«Μπας κι έμπασες μπουσουλώντας στο σπίτι σόμπες

και μπασμάτι για τον μπασίστα;»

κ ι  α π ά ν τ η σ η  δ ε ν  π α ί ρ ν ω

|

|

Πίσω απ’ το μαρμαράδικο

έχουμ’ έναν όμιλο κι αθλούμεθα

απροειδοποίητα ήρθες νυχτικός στη βιοτεχνία πυζαμών

ολόλαμπρος μέσα στη σοβαροφανέλα

με μια καινούρια θλίψη

παγιδευμένος στον περίκλειστο κόσμο

άχρονος

με αέναα γενέθλια

|

Εγώ, σε ένδειξη σεβασμού

σου χάρισα ένα μίξερ παιχνιδιάρικο

τυλιγμένο με την αλησμόνητη

σαμπρέλα KENDA

|

|

«Πα,     πα,     πα,

μ��χανικός εγκέφαλος!»

|

|

Απ’ το πρωί τρώμε λαψανοβλάσταρα

πίνουμε νερό παρά την απαγόρευση

εναλλασσόμαστε σε θέσεις-κλειδιά

αναβοσβήνουμε

προσπαθώντας να επιτύχουμε κάποιο μοτίβο

οποιοδήποτε

η περιοδικότητα είναι κάθε Τετάρτη στου Κλεομένη

|

|

Κανένα πρόβλημα!

Μπορείτε να πληρώσετε σαν πολυκατοικία

ή έστω σαν συνεργε��ο καθορισμού

δουλεύοντας το βελόνι για να σπουδάσετε τα παιδιά σας

|

|

Όταν έρχονται τα σύννεφα

ξεκίνα να τρέχεις

αναζήτησε τον ταχυδρόμο

πάρ’ του το φάκελο και κινήσου ταχύτατα

προς τη σχάρα ομβρίων υδάτων

βάφτα μαύρα

στις 15:02 ακριβώς χαιρέτα με νόημα

προς την πλευρά όπου δεν υπάρχει κανείς

απελπίσου όσο είναι καιρός

κλώτσα κάθε ευκαιρία που θα βρεθεί στο δρόμο σου

στάσου υπομονετικά μπροστά στο κομμωτήριο

προσπάθησε να εντοπίσεις το σημείο σύγκλισης

ειδώλων και κατοπτριζόμενων

κι αναλογίσου ιδρώνοντας

τη χρήση της προστακτικής έγκλισης στο χείλος της αβύσσου

για το γαλβάνισμα των δοντιών του απογεύματος.

Taco (01-2019)

[aftocdn]

Η Κομισιόν θα εισηγηθεί νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα προτείνει την κατάρτιση νέου Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου (ΠΔΠ) της ΕΕ για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, ανήγγειλε χθες Σάββατο η πρόεδρός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Πριν από περίπου έναν μήνα και κάτι, την 21η Φεβρουαρίου, οι ηγέτες των 27 χωρών μελών της ΕΕ δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για τον προϋπολογισμό της τα επτά επόμενα χρόνια (2021-2027), ούτε για το ύψος που θα έχει το συνολικό ποσό, ούτε για την κατανομή των δαπανών (από τη γεωργία ως την πληροφορική, από την άμυνα ως τη μετανάστευση).

Οι συνομιλίες αναμενόταν να συνεχιστούν αλλά, στο μεταξύ, η πανδημία του κορονοϊού εξαπλώθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, που πλέον θρηνεί τα δύο τρίτα των θανάτων στον κόσμο — 21.334 νεκρούς, επί συνόλου 351.877 κρουσμάτων μόλυνσης — και έχει μεταβάλλει άρδην τις προτεραιότητες των ηγετών των χωρών-μελών της ΕΕ.

«Για να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη, η Κομισιόν θα προτείνει αλλαγές στο σχέδιο του Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης του κορονοϊού», διαβεβαίωσε η Γερμανίδα με ανακοίνωση που δημοσιοποίησε. «Αυτό θα συμπεριλάβει ένα πρόγραμμα ανάκαμψης που θα εγγυάται τη συνοχή στους κόλπους της [Ευρωπαϊκής] Ένωσης διά της αλληλεγγύης και της υπευθυνότητας», πρόσθεσε. «Σε αυτό το στάδιο, η πρόεδρος δεν αποκλείει καμία επιλογή εντός των ορίων της συνθήκης» της ΕΕ, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Την Πέμπτη, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής που διεξήχθη μέσω βιντεοδιάσκεψης, οι 27 ηγέτες δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν για να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή αντίδραση σε οικονομικό επίπεδο μπροστά στην κρίση δημόσιας υγείας χωρίς προηγούμενο, που πιθανότατα θα βυθίσει την Ευρώπη και τον κόσμο σε βαθιά ύφεση φέτος.

Οι 27 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ πέταξαν την μπάλα στους υπουργούς Οικονομικών, στο Eurogroup, αναθέτοντάς τους θα παρουσιάσουν προτάσεις μέσα στις επόμενες δεκαπέντε ημέρες. «Η Κομισιόν θα συμμετάσχει σε αυτές τις συζητήσεις και είναι έτοιμη να χορηγήσει τη βοήθειά της, αν έχει την υποστήριξη του Γιούρογκρουπ», εξήγησε η φον ντερ Λάιεν. «Παράλληλα, η Επιτροπή εργάζεται πάνω σε προτάσεις για τη φάση της οικονομικής ανάκαμψης, εντός των πλαισίων των υπαρχουσών συνθηκών».

Οι ευρωπαϊκές χώρες διχάζονται ως προς τον τρόπο που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το οικονομικό σοκ της πανδημίας του κορονοϊού: αυτές του ευρωπαϊκού νότου, ανάμεσά τους η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, θέλουν να επιδειχθεί περισσότερη αλληλεγγύη από τους εταίρους τους στον βορρά, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία. Αλλά οι κυβερνήσεις αυτών των τελευταίων, που υπερασπίζονται πάγια την δημοσιονομική πειθαρχία, δεν μοιάζουν διατεθειμένες να βοηθήσουν άνευ όρων τα κράτη-εταίρους τους, τα οποία άλλωστε μέμφονταν συχνά στο παρελθόν για την παραβίαση των συμφωνημένων δημοσιονομικών κανόνων.

Παρά τις συνεχιζόμενες διαφωνίες και αντεγκλήσεις, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Γερμανικό Πρακτορείο και μεταδόθηκε χθες Σάββατο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επισήμανε πως αν και η Ευρώπη έφθασε στο «χείλος της αβύσσου», αυτή η «μείζων κρίση» της δίνει «μια ευκαιρία να επανεφεύρει τον εαυτό της» και ήδη έχει κάνει κάθε κράτος-μέλος της «πιο δυνατό», ενώ διαβεβαίωσε ότι η εξέλιξη της κατάστασης «είναι στα χέρια μας».

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μοιράσου το άρθρο:

Source link

The post Η Κομισιόν θα εισηγηθεί νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας appeared first on Προκηρύξεις, διορισμοί, δημόσιο και άλλα νέα!.

source https://aftocdn.gr/%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%82/%ce%b7-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b9%cf%8c%ce%bd-%ce%b8%ce%b1-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b7%ce%b3%ce%b7%ce%b8%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%85%ce%b5%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%b4/

[anemosantistasis]

Στο χείλος της αβύσσου μεν, με κάποιες σοβαρές ελπίδες δε!

http://dlvr.it/RDZh7J

[globalviewgr]

Θανάσης Βασιλείου - Ελλάδα, πόλεμος, Επος Τον Οκτώβριο του 1929 είχε καταρρεύσει το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Ο κόσμος είχε βυθιστεί σε βαθιά οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα τον έντονο προστατευτισμό και τον απομονωτισμό. Στην Ευρώπη είχαν κλονιστεί οι φιλελεύθερες οικονομικοπολιτικές και κοινωνικές δομές, μαζί με ό,τι πρέσβευαν οι φιλελεύθερες ελίτ, και είχαν ισχυροποιηθεί συστήματα που αντιστρατ��ύονταν τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία. Αναδυόταν το πολεμικό κράτος. Ενώ μαινόταν ο Ισπανικός Εμφύλιος και η Κοινωνία των Εθνών μιλούσε για περιορισμό των πολεμικών εξοπλισμών, στην Ελλάδα ο Ιωάννης Μεταξάς, με τη μετάβαση στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, δήλωνε τον Σεπτέμβριο του 1936 ότι «ένεκα της ανικανότητας της Βουλής και ένεκα του κομμουνιστικού κινδύνου που έφεραν την χώραν εις το χείλος της αβύσσου, δεν θα επανέλθωμεν πλέον εις τον κοινοβουλευτισμόν» (εφημ. «Ακρόπολις», 18 Σεπτεμβρίου 1936). Λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνον 10 από τις 27 χώρες της Ευρώπης διατηρούσαν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Από τη Γερμανία, οι διώξεις και τα πογκρόμ κατά του αναγκαίου «εχθρού» κυκλοφορούσαν ως «Εξέγερσις των Γερμανών κατά των Εβραίων» (αυτός ήταν ο τίτλος του «Ελεύθερου Βήματος» στις 13 Νοεμβρίου 1938). Πολλοί διανοούμενοι, ο Χοσέ Ορτέγκα ι Γκασέτ, ο Πολ Βαλερί, ο Τόμας Μαν… έβλεπαν την Ευρώπη να μαστίζεται από πολιτισμική κρίση. Είχαν κατανοήσει, και είχαν δίκαιο, ότι όλα τα επιφαινόμενα της οικονομικής κρίσης (η εξαθλίωση της παιδείας και η απαξίωση της κοινής λογικής), η αύξηση της βίας και του φόβου για την ελευθερία, η απουσία αναστοχασμού για την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα κ.λπ. ήταν αποτέλεσμα της πολιτισμικής κρίσης αυτής καθεαυτήν. Το κλίμα της Ευρώπης ήταν κλίμα γενικευμένου πολέμου. Τον Σεπτέμβριο του 1939 πολλοί Ελληνες είχαν σπεύσει να αποσύρουν τις καταθέσεις που είχαν στις τράπεζες και ο Κυριάκος Βαρβαρέσος –διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος– είχε αναγκαστεί να κάνει δηλώσεις εφησυχασμού του κοινού. Τον ίδιο μήνα του 1939, ο υφυπουργός της Δημόσιας Ασφάλειας, Κ. Μανιαδάκης, «διά λόγους προστασίας αυτού τούτου του εθνικού συμφέροντος…», απαγόρευε τις συζητήσεις και τα σχόλια για τον πόλεμο «εις τα καφενεία, τας οδούς, τραμ, λεωφορεία, σιδηροδρόμους και δημοσίους εν γένει χώρους». Ηθελε η Ελλάδα να εμπλακεί στον πόλεμο; Είναι η μόνη περίπτωση στην οποία ταιριάζει το «Οχι» - η λέξη που ταυτίστηκε με τον Μεταξά, το Επος του ’40 και την 28η Οκτωβρίου. Παρά το γεγονός ότι σε όλες τις πληροφορίες που ελάμβανε η ελληνική κυβέρνηση υπήρχε σαφής σύγκλιση για ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, στις εφημερίδες της εποχής (με βάση σαφείς εντολές που είχαν δοθεί στους εκδότες και τους ��ρχισυντάκτες) δεν γινόταν καμία αναφορά για τις ιταλικές κινήσεις και τη συγκέντρωση των στρατευμάτων στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η Ελλάδα δεν ήθελε να εμπλακεί στον πόλεμο και κράτησε στάση ουδετερότητας μέχρι την τελευταία στιγμή. Αυτό φάνηκε τον Αύγουστο του 1940 με τον τορπιλισμό της «Ελλης». Η Ελλάδα δεν αποκάλυψε την προέλευση του υποβρυχίου, παρά μόνον μετά τις 30 Οκτωβρίου 1940, όταν πλέον είχε κηρυχθεί ο πόλεμος. Και το «Οχι» που γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου; Εδώ έχουμε πρωτοτυπία. Γιορτάζουμε την είσοδό μας στον πόλεμο, ενώ οι άλλες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Είναι γνωστό ότι ο Μεταξάς, γύρω στις 3 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ξέροντας ότι η Ιταλία είχε ήδη κάνει την επιλογή της μεταξύ συρράξεως και ειρήνης, έκλεισε την κουβέντα με τον κομιστή του ιταλικού τελεσιγράφου, πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι, λέγοντάς του στα γαλλικά: Alors, c’est la guerre! – Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο! Το «ΟΧΙ!» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940, μαζί με άλλους τίτλους όπως «Ναύται! Εκδικήσατε την “Eλλην”» «Ανασύρομεν το προσωπείον σας, δειλοί! Ευρήκαμε τα κομμάτια των τορπιλλών σας, δολοφόνοι» κ.λπ. Αλλά αν κάποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά το άρθρο, θα διαπιστώσει ότι εμπεριέχει ολόκληρη τη ρομαντική ελληνοκεντρική εθνικιστική αφήγηση και τους μεγαλοϊδεατικούς μαξιμαλισμούς της μικρής χώρας που ενώπιον του πολέμου… απλώς «εμειδίασεν αταράχως…». Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1941 στα χρόνια της Κατοχής, το 1942 γιορτάστηκε στην πλατεία Συντάγματος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ, με διαδηλώσεις και σε άλλες πόλεις. Κάτι έγινε το 1943 και, για πρώτη φορά, η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944 με παρέλαση ενώπιον του Γεωργίου Παπανδρέου. Γιορτάζουμε την 28η γιατί δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τον Εμφύλιο που ακολούθησε. Ούτε μπορούμε να γιορτάζουμε κάτι από την Ελλάδα των πολεμοκαπήλων που, εκτός τόπου και χρόνου, υπερασπίστηκε -και συνεχίζει στις μέρες μας- την έκφραση ενός μεταφυσικού «λαϊκού πνεύματος», μιας «ψυχής» και μιας «εθνικής ενότητας» που στέλνει την άλλη μισή ψυχή στα αζήτητα και συνεχίζει να δουλεύει «μειδιώσα αταράχως…» πάνω σε ίχνη εκτυφλωτικής ορατότητας για την κατίσχυση της κουλτούρας των άλυτων προβλημάτων και του πολέμου.